Ahsennâme

Dışlamak: (bir kimse, topluluk ya da toplum) bir kimseyi, bir düşünceyi, bir durumu ve benzeri bir şeyi içine almamak, onu dışta bırakmak, onu yok saymak, ona ilgisiz kalmak. Dışlanmak: Dışlamak eylemine konu olmak, yok sayılmak, dışta bırakılmak Kelime anlamlarında olduğu gibi bir insanı yok saymak daha doğrusu varlığını kabul etmemek. Peki neden yapılır bir insan için gaddarca bu tuttum. Neden bir insanın varlığını görmezden gelirsin, neden nefes dahi almıyormuş gibi görürler? Bu insanı fiziken yok saydığı gibi onu ruhen de yok sayılıyor. Bu insanın ona can veren bir ruhu, mizahen duyguları varken neden yok sayarlar? Çok düşünüyorum neden neden diye. Fakat bir cevap bulamıyorum. Sevmediği için mi, istemediği için mi, varlığını gerek duymadığı için mi? Eğer sebepler buysa dışlamak yerine bunu söylemek daha az can acıtmaz mıdır?  Acı da olsa gerçekleri duymak, varlığını yok sayılmasından daha iyidir. Gerçek, gerçek olduğu için fazla can acıtmaz. Bir süre sonra o gerçeğe alışırsın. ...

Gelecekteki kızım Ahsen'im,  Belki bu mektubu ileride okursun veya okumazsın. Bu mektup belki yıllarca seni bekleyecek bilemiyorum. Umarım bu mektubu okuyabilirsin. Çünkü senin her zaman yanında olacak bir annen olacak. İlk hayal kırıklığında senin yanında olacağım, sana destek olacağım ama sana üzülme demeyeceğim. Sana ağlama demeyeceğim. Sana boşver unut demeyeceğim. Sana nasıl olsa geçecek demeyeceğim çünkü biliyorum geçmeyecek..  Senin duygularını görmezden gelmeyeceğim. İstediğin kadar duygularını yaşa. İstediğin kadar ağla. İstediğin kadar üzül. Ama sonunda sana sarılmayı bekleyen bir annen olacak kızım bunu unutma.  Her daim mutlu olmanı dilerim. Seni çok seviyorum..  Annen. 

İnsanın her şeyden daha çok istediği şeydir anlaşılmak. Anlaşıldığı zaman insan huzura eriyor. Üstündeki ağırlıktan kurtuluyor. Eğer anlaşılmazsa o ağırlığın altında eziliyor. Birini istiyorum sözler kelimeler olmadan anlasın anlatmak istediklerimi. Bazen konuşmaya bile gerek yok anlaşılmak için. Bazen bir bakış yeter karşındaki kişinin anlarsın anlatmak istediklerini.  Rahatlamak istiyorum, anlaşılmak istiyorum. Peki kim beni anlatmak istediklerimi duyacak. Kendi kendimle konuşmaktan ne zaman kurtulacağım. Kim bana bir ses olacak? 

Kırgınım... Her şeye kırgınım. Hayata, insanlara, kendime.. Hakkettim mi bu kırgınlığı peki. Geçmişin yükünü şimdi mi çekiyorum. Çok üzüldüm, çok ağladım, kendimi yıprattım bir hiç uğruna. O duymadı, görmedi ki halimi. Ben kendi kendime ağıdımı yaktım. Ah ettim ama. Bu yarayı haketmedim. Bu kadar incinmeyi haketmedim. Bu kadar üzülmeyi haketmedim. Çok kırgınım çok kendimden daha fazla... 

Çok mutluydum. Çok heyecanlıydım. Midemde kelebekler uçuşuyordu yere göğe sığamıyordum. Kontrolü kaybetmiştim bir kere. Ucu bucağı görünmeyen sonsuz bir dehlize doğru sürükleniyordum. O karanlığa seve seve koşuyordum canımı yakmıyordu. Ta ki bugüne kadar. O güzel heyecanım bir vazo gibi yere düştü paramparça oldu. Midemde uçuşan kelebekler birer birer uçmağa uçtu. Ben ise kendimle kalakaldım, çok zor geldi bu acı. Bu yara bedenime çok ağır geldi. Neden bu başıma geldi hiçbir fikrim yok ama şunu biliyorum bu benim ilk yaram...